[CARITA PONDOK] Jurig Jambatan Sarihurip

Ku : Asih Purwanti

Sabenerna soré kénéh gé kuring rék langsung mulang, lamun teu inget kana paménta si Asép, budak kuring nu kakara nincak kelas tilu SD. Budak téh hayang patlot gambar. Ceunah babaturan sakelasna mah geus pada baroga, iwal ti manéhna hungkul. Kamari mah make ngarenghik sagala, éra cenah unggal pelajaran ngagambar ngan nginjeum waé ka batur.

Duit beubeunangan ladang ngabéca ti isuk-isuk nepi ka magrib ngan meunang tilupuluh rébu. Sababaraha kali diitung ogé, angger tilupuluh rébu. Mahi jang meuli kabutuhan dapur hungkul, ari duit jang meuli patlot gambar mah bororaah. Matak maksakeun mangkal kénéh enya ogé geus reupreupan.

Tiiseun waé ayeuna mah ngabéca téh. Atuh da jaman ayeuna mah loba anu barogaeun motor. Béca téh geus jadi barang langka. Iwal ti nini-nini jeung aki-aki nu barutuheun kénéh tumpak béca téh. Barudak ngora mah bebelenyengan tarumpak motor atawa mobil.

Sabada magrib, babaturan papada tukang béca mah geus baralik ka imahna séwang-séwangan. Ari kuring, rék balik téh asa-asa. Karunya ka budak. Kudu meunang dua puluh rébu deui mah keur meuli patlot gambar. Pasti atoheun lamun isuk méméh indit sakola téh nyimpang heula ka warung ngadon milih patlot gambar.

Hujan masih ngaririncik. Sugan wé aya panumpang saurang deui mah. Ari euweuh batur mah langsung kabagéan narik. Ngaréngkol di jero béca téh bari nungguan panumpang. Jalan anu ngembat ka kidulkeun mani simpé. Tatangkalan rajeg siga anu katirisan. Lampu jalan saukur reyem-reyem. Sakapeung mah muriding ningali tangkal jangkung anu ngabelegbeg. Tapi sok gancang disieuhkeun pikiran goréng téh. Ah, sakadar poék. Anu nyingsieunan mah pikiran sorangan. 

Ti tadi asa euweuh kandaraan nu ngaraliwat. Sasarina mah tukang bajigur, tukang putu jeung tukang mi ték-ték nu biasa saméméh magrib geus tétéléktékkan, kiwari mah teu katempo irung-irungna acan. Naha kamarana atuh jelema téh? Abong-abong malem jumaah bari keur hujan ngaririncik mani areuweuh jelema pisan.

Hawar-hawar kadéngé adan isa ngalanglaung ti masjid pangjuruna di beulah kulon. Pantes wé rejeki téh seuseut, da kuringna teu deukeut ka Anjeunna. Salat tara ngadu’a jarang. Hmm… hapunten Gusti.

Aya éta ogé pikiran rék balik waé. Tapi bet karunya ka si Asép. Beuh lamun teu meunang duit téh sok sieun ambek. Bapa mah jangji-jangji waé unggal poé, kitu meureun budak téh ngambekna. Kumaha lamun terus mugen sakola deuih.

Hujan ngaririncik kalahkah beuki kerep, hawa kalahkah beuki tiris, kuring ngarubunan awak maké sarung beunang mekel ti imah. Untung dina pésak aya kénéh roko sabatang, meunang majeg tadi beurang ti si Mamat, sobat kuring tukang mi ayam. Celetrék panékér dihurungkeun, roko dideukeutkeun, nyot, roko dikenyot. Serebung-serebung haseupna mumbul ka luhur. Lumayan, batur tiris jeung keueung.

“Mang, tiasa ngajajapkeun abdi ka palih kidul?” sora awéwé nuar lamunan kuring.

Kuring rikat kaluar tina jero béca. Awéwé geulis kira umur dua puluh taunan, ngajanteng bari imut. Bajuna pulas bulao semet tuur, dompét bodas dikékélék, buukna galing muntang panjang. Hideng panon téh turun kana sukuna, maké sapatu jangkung. Napak geuning, gerentes téh bari seuri.

“Mangga Néng, sok lebet!” cék kuring gumbira. Lumayanlah limabelas rébu ti dieu ka dinya mah. Peuting kieu mah boa ditambahan. Lamun jauh mah meureun kana dua limaan. Aya meureun keur meuli patlot gambar mah.

Awéwé téh gék diuk. Kuring ngaboséh ka beulah kidul. Ngahaja dilaunkeun ngabosehna ngarah karasa jauh. Lebah kidul téh aya lembur enya ogé acan pati ramé. Lembur Bonti, kitu ngaranna. Meureun pedah éta kampung téh rada jauh ka kampung séjenna. Ti tempat mangkal béca mah henteu pati jauh. Ngan keueungna téh ngaliwatan pakebonan jeung walungan Cihurip.

“Tos mulih timana Néng?” tanya kuring ngarah teu pati keueung.

“Abdi wangsul ti uleman, Mang,” jawabna alon. Kuring teu tatanya deui da bisi teu genaheun.

“Mani untung aya kénéh Emang. Keueung lebah dieu téh upami kedah mapah mah,” cenah deui ngajalanan pikeun ngobrol. Meureun enya, ngarah henteu pati keueung. Boa manéhna ogé rada aya curiga ka kuring. Enya kitu ieu téh tukang béca? Lain tukang béca jurig? Kuring seuri inget ka dinya mah. Enya, sakapeung mah apan jelema mah sok silih tuding.

“Ah, make keueung, Néng. Enya ogé pakebonan, apan henteu tebih. Sareng apan aya lampu jalan.”

“Keueung téh apan sok aya anu ngabangingik ceurik, Mang. Naha teu acan terang kitu dongéngna? Emang mah enggal nya di dieu?”

“Disebat enggal mah henteu, da tos aya kana sataunna.”

“Tapi apan nembéan narik wengi?”

“Enya, éta ogé kapaksa, Néng.”

Jep jempé sababaraha jongjongan. Béca ngageuleuyeung tarik da jalan téh datar. Anggeus pakebonan anu rada sok cape mah, da puguh rada mudun nepi ka jambatan. Tah ti jambatan terus nanjak. Ka dituna mah aya imah-imah enya ogé ancal-ancalan.

“Baheula di lebah dieu aya awewe nu diperkosa, dirogahala harga dirina ku sababaraha urang lalaki, tuluy ditandasa,” ceuk éta awéwé deui. “Layonna dipiceun ka susukan Cihurip. Kajadianana peuting keur hujan ngaririncik, percis siga kieu. Ceunah deui, lamun tengah peuting sok kadéngé aya nu ceurik ngageunggeuik jeung loba nu manggihan jurig awéwé éta.”

“Ah, éta mah apan cenah, Néng. Can tangtu berita éta téh bener. Salila ngabeca di dieu, acan kungsi Emang ngadéngé babaturan nyarita manggihan nu kararitu. Tapi ari ngabéca mah sok tara nepi ka peuting kawas kieu kétang. Malah mah beurang gé geus baralik. Karék ayeuna hungkul Emang maksakeun ngabéca. Barina gé amit-amit ah, ulah nepi ka manggih nu siga kararitu, Néng,” ceuk kuring bari ngalungkeun kuntung roko.

Béca téh diboséh rada tarik, ngarah engké pas nanjak henteu cape teuing. Tapi anéhna téh asa beurat. Béca téh kalah ngendoran. Malah tungtungna mah reg eureun lebah jambatan. Acan kumpul pangacian téh bakat ku reuwas, hawar-hawar kadéngé anu ceurik ngabangingik. Kuring turun tina sadel béca.

“Néng, nguping anu nangis teu?” pok téh bari haté mah henteu garareunah. Késang tiis nyurudcud tina tarang, bulu punduk nararangtung.

“Di tempat ieu layon téh dipiceunna,” ceuk awéwé di jero béca téh. “Matak geuning étah mani ngageunggeuik kanyenyerian”.

Kuring pias, ngadak-ngadak teu bisa cumarita, asa dielém biwir téh, suku jeung awak teu bisa digerakkeun, asa aya nu nyekel satarikna.

“Teungteuingeun ari anu dolim nya, Mang. Bet kaniaya. Emang masih henteu percaya?”

Tangtu waé kuring henteu némbalan. Bulu punduk beuki carengkat. Anu ceurik téh beuki harus. Sada di handapeun jambatan. Tapi lila-lila sada di jero béca. 

“Ieu téh jambatan Sarihurip téa, Mang. Emang terang saha anu dirogahala téh?”

Kuring masih ngabetem. Haté mah geus ngabelenyeng lumpat. Tapi suku, naha siga anu napel. Saukur ngadégdég, nyorodcod.

“Apan abdi anu dirogahala téh Mang,” ceuk ti jero béca bari nyingkabkeun tutup béca, terus turun. Awéwé anu tadi geulis téh bet jadi sepa, tina panonna jeung rambutna, ngucur getih.

“As..tag..firu..llohal adzim…,” pok téh istigfar sababaraha balikan. Geus maca istigfar mah awak téh bisa digerakeun deui. Kuring lumpat sakalumpat-lampét. Nepi ka imah téh nubruk panto. Terusna mah henteu inget nanaon.

Tasikmalaya, 16 November 2016